Cukinia, czyli letnia dynia

Dlaczego warto jeść cukinię?

Cukinia jest niskokaloryczna, co oznacza, że można ją spożywać bez obaw o nadmierną ilość kalorii. Jest to doskonała opcja dla osób, które dbają o linię i starają się utrzymać zdrową wagę. Zawiera błonnik, który jest korzystny dla trawienia. Błonnik pomaga regulować procesy trawienne, zapobiega zaparciom i utrzymuje uczucie sytości.
Cukinia dostarcza różnych składników odżywczych, takich jak witaminy (np. witamina C, witamina K, witamina B6), minerały (np. miedź, mangan) i przeciwutleniacze, które mogą pomóc w utrzymaniu zdrowia.
Dzięki witaminie C i innym składnikom odżywczym cukinia może pomóc w wzmocnieniu układu odpornościowego i walkę z infekcjami.
Cukinia zawiera antyoksydanty, takie jak beta-karoten, które mogą pomóc w ochronie komórek przed uszkodzeniem przez wolne rodniki i przyczynić się do ogólnego zdrowia organizmu.
Spożywanie cukinii może przyczynić się do obniżenia ciśnienia krwi i ryzyka chorób serca ze względu na zawartość potasu i błonnika.
Składniki odżywcze w cukinii, takie jak witamina C i beta-karoten, mogą pomóc w zachowaniu zdrowej skóry i promiennego wyglądu.

O pochodzeniu cukinii

Cukinia to roślina pochodząca z obszarów obecnego Meksyku i Ameryki Środkowej. Jej pochodzenie sięga starożytnych cywilizacji indiańskich. Należy do rodziny dyniowatych i jest blisko spokrewniona z dynią czy kabaczkiem.

Pierwsze ślady uprawy cukinii w Meksyku sięgają około 7 000 lat temu, gdzie była jednym z podstawowych składników diety kultur prekolumbijskich, takich jak Aztekowie i Majowie.

Europejczycy po raz pierwszy zostali zapoznani z cukinią w XVI wieku po eksploracji Ameryki przez Hiszpanów. Hiszpanie wprowadzili cukinię do Europy i rozpowszechnili w różnych regionach kontynentu. W miarę upływu czasu, cukinia stała się popularnym warzywem na całym świecie.

Cukinia na świecie

W Meksyku wolą kwiat od cebulki cukinii używa się ich do zup i quesidell .

We Włoszech cukinię podaje się na różne sposoby, zwłaszcza panierowaną i smażoną na patelni. Niektóre restauracje w Rzymie specjalizują się w smażeniu kwiatów w głębokim tłuszczu, znanym jako fiori di zucca.

We Francji cukinia jest kluczowym składnikiem ratatouille, gulaszu z letnich warzyw przygotowywanego na oliwie z oliwek i gotowanego przez dłuższy czas na małym ogniu. Danie pochodzące z okolic dzisiejszej Nicei podawane jest jako dodatek lub samodzielnie do obiadu z pieczywem. 

W kuchni tureckiej cukinia jest głównym składnikiem popularnego dania mücver, czyli „naleśników z cukinii”, przygotowywanych z rozdrobnionej cukinii, mąki i jajek, lekko smażonych na oliwie z oliwek i spożywanych z jogurtem.
Na Bliskim Wschodzie cukinię nadziewa się mięsem mielonym i ryżem oraz ziołami i przyprawami i gotuje na parze. Stosowany jest także do różnego rodzaju gulaszy.

W Grecji cukinię zwykle smaży się lub gotuje z innymi owocami (często zieloną papryczką chili i bakłażanem). Podaje się go jako przystawkę lub danie główne, szczególnie w okresie postu. Cukinię często nadziewa się także mięsem mielonym, ryżem i ziołami i podaje z sosem avgolemono. W niektórych częściach Grecji kwiaty tej rośliny nadziewane są białym serem, zwykle fetą lub mizithrą, lub mieszanką ryżu, ziół i czasami mięsa mielonego. Następnie smażone są w głębokim tłuszczu lub pieczone z sosem pomidorowym w piekarniku.

W Bułgarii cukinię smaży się, a następnie podaje z dipem z jogurtu, czosnku i koperku. Innym popularnym daniem jest pieczona w piekarniku cukinia – pokrojona w plasterki lub starta – posypana mieszanką jajek, jogurtu, mąki i koperku.

W Egipcie cukinię gotuje się z sosem pomidorowym, czosnkiem i cebulą.

W Hiszpanii cukinia (po hiszpańsku calabacín) jest głównym składnikiem pisto. Cukinię smaży się również z jajkiem i cebulą na oliwie z oliwek, tworząc „hiszpańską” tortillę zwaną „tortilla de calabacín”.